< Terug

Open harten 

In mijn opleiding tot coach ging er natuurlijk veel aandacht uit naar zelfreflectie. Zelf ben ik ook gecoacht. Om goed te kunnen coachen, is echte verbinding met een coachee nodig. Een verbinding dat verder gaat dan twee mensen die met hun 'hoofden’ in contact zijn. Daarvoor wilde ik leren om mijn hart en lijf te benutten als coach. Benutten wat ik van binnen voel en ervaar, maar waar ik geen woorden voor heb. 

 

In de coachingssessies met Jaap kwamen we iedere keer uit op kanten van mezelf die ik niet zo gemakkelijk toeliet. Niet bij mezelf en daarmee ook niet bij de ander. 

 

Mijn kwetsbaarheden. Die kanten in mij, die ik het liefste verberg. Verberg om mijzelf te beschermen. Door een jasje aan te trekken van iemand die slimme vragen stelt, je rake feedback geeft, er een grapje in gooit, je aan de bak wil zetten...Om mezelf te beschermen tegen die knoop in mijn maag, de brok in mijn keel. Tegen verdriet, boosheid, schaamte, afwijzing. 

 

Ik kwam tot het inzicht dat het aantrekken van dat jasje eigenlijk heel erg zonde was. Het kostte me energie, die ik ook anders kon gebruiken. Daarbij: door dat jasje aan te trekken, sloot ik een deel af. Was ik dan wel in verbinding met mezelf? En met de ander? Als ik die gevoelens niet toe kon laten, nam ik mijzelf en de ander dan wel serieus? Hoe kon ik dan überhaupt dat wat ik wel voel, ervaar, maar waar ik geen woorden voor heb gebruiken om de coachee te begeleiden in zijn leervraag?  

 

Het werd dus tijd om te oefenen met het uittrekken van dat jasje. Zodat mijn kwetsbaarheden meer open kwamen te liggen. Dat betekende dus dat ik geraakt kon worden. En wat was dat spannend, maar ook leerzaam! Het maakte het coachen nóg leuker. Het maakte me effectiever als coach. Eén van mijn coachees deelde: ‘Ik zie het als een kracht en waardevol! Doordat jij deelt wat jou raakt, versterkt mijn vertrouwen en dit maakt het voor mij minder heftig om mijzelf ook kwetsbaar op te stellen...’ Precies wat ik wilde bereiken. Maar waar ik nog niet in uitgeleerd ben. 

 

Want daar kwam deze week het nieuws dat ik afscheid moest nemen van één mijn beste jeugdvriendinnen. Iemand met wie ik zoveel mooie momenten heb beleefd. Met wie ik een groot deel van mijn leven tussen mijn 8e en 20e levensjaren heb gedeeld. Bij wie ik kind aan huis was. En zij is er niet meer. En dat nieuws doet pijn. Als vanzelf kwam in eerste instantie weer dat jasje: mijn tranen bedwingen, toch maar even snel de afwas opruimen. Om die pijn niet te laten zien.  

 

En toen kwam daar mijn zoontje naar mij toe gerend. Met alleen maar een knuffel. Zonder ook maar iets te hoeven zeggen wist hij wat er nodig was. Want hoe hard ik ook mijn best deed, mijn lichaam en mijn hart logen niet. En hij handelde daarnaar! En vanaf dat moment mocht mijn jasje weer uit. De tranen kwamen, de brok in mijn keel, de knoop in maag. Ik mocht aan anderen vertellen dat ik me verdrietig voel. En ja: dit doet pijn en soms wordt het verdriet er zelfs erger door. Maar ik krijg ook troost en steun. En het delen van mijn verdriet met anderen, zorgt ook voor het delen van mooie herinneringen met anderen. Met de glimlach bij al die gekkigheid die we hebben uitgehaald, al het moois dat we hebben gedaan en wat we van elkaar hebben geleerd. En is het weer eventjes in balans. En op die plek in het midden, tussen het verdriet en de glimlach, heb ik rust.  

Vanmorgen kwam dit liedje op de radio voorbij: ‘Open hearts', van HAEVN en Birdy (https://open.spotify.com/track/1rCr67Uoj5GndsMEC8Gkvq?si=4fa8b179ffc14ccc) . Het laatste zetje om dit verhaal te delen. Misschien ter inspiratie, maar vooral omdat ik er zelf behoefte aan had om het te delen. En die behoefte mag ik serieus nemen :D